Luutje de Waart
Afd. B
Luutje de Waart ligt in een graf zonder steen maar met een bijzonder verhaal. Geboren op Marken en huwt in 1936 met Cornelis Kes. Ze waren wel héél kerks, zeer gelovig. Het was een lieve vrouw. En Kees was ook een aardige man.
Luutje was getrouwd met Cornelis Kes, landbouwer, werkte bij de cultuur. Waarschijnlijk in de polder gekomen rond 1937.
Ze kwamen in de polder omdat hier veel werk was. Buren uit dezelfde omgeving waren de familie van Zunderen zij woonden aan de overkant, Adriaanse, Hofmeijer, Schuitema en Luiten. De familie van Oers woonden bijna naast hen.
Hun eerste en enige kind is aangegeven in Medemblik, een deel van de polder viel toen onder de gemeente Medemblik het andere gedeelte onder Wieringen.
Samen wonen ze met hun kind in de Sternstraat 28 Wieringerwerf. Zij overlijdt op 14 april 1945 op 34 jarige leeftijd. Haar begrafenis staat gepland op 17 april. Door de onderwaterzetting kan dit niet doorgaan. Ze wordt achter in haar tuin begraven onder het aardbeienbed. Ze kregen toestemming van de gemeente om dit te mogen doen. Dit was zeer traumatisch voor de nabestaanden. Te voet en intens verdrietig ging Cornelis met kind terug naar Marken. (Volgens de een is ze niet meer terug gevonden omdat ze was ‘weggespoeld’ ) Ze is opgegraven na de tweede drooglegging in augustus en herbegraven half of eind augustus, na de tweede drooglegging van de polder op de algemene begraafplaats in Middenmeer. [1]
Jaap de Waart, de vader van Luutje, kwam samen met dochtertje Trijntje naar de Wieringermeer voor de begrafenis maar moesten hals over de kop vertrekken. Trijntje was met een kind, achterop de fiets terug gefietst naar Marken. Toen Trijntje en vader Jaap hals over kop naar Marken terug gingen bloeide het koolzaad. (gele vlakte). Met waarschijnlijk Lobbetje en of Sijtje met hun mee. De man van Luutje, Cornelis Kes, is weer naar Marken terug gegaan en is niet meer in de polder terug komen wonen. Hij is hertrouwt met Maritje Altena achterneefjes waren nieuwsgierig waar hun tante gewoond had en kwamen naar de boekwinkel om kaarten van de Sternstraat te kopen. In die tijd (begin 2000) mocht er niet over gepraat worden. Dit is jaren later wel goed bevonden door de familie.[2]
[1] Kroniek 91 blz. 26-27 Alleen maar verdriet. Door Rein Koolen
[2]privé archief Ina Hoogenbosch.
