Verteld door: Henk Jonker
Plaats: Middenmeer
Ik ga de veertig jaar volmaken en dan zien we wel verder.
In 1974 werd ik gevraagd om als drager bij de uitvaartvereniging Wieringermeer te helpen.Het leek mij wel wat en ben toen begonnen eerst op de zaterdagen en op vrije dagen als drager. Al gauw werd het een terugkomend gebeuren en werd ik meer gevraagd. Het voelde erg goed om een steun te zijn voor de mensen met hun verdriet. Later werd k wel eens gevraagd om als chauffeur in te vallen. In de loop van de tijd zie je een verandering in het werk. De mensen durven nu meer om hun laatste wil ook zo uit te laten voeren zoals zij dit graag willen.De een wil met een koets en een ander met zijn eigen wagen. Kleuren zijn voor sommige ook belangrijk. Iedereen in het wit komt nu vaker voor. Men kan bijna op elke wijze zijn laatste wens uitgevoerd krijgen. Hierdoor wordt een begrafenis steeds mooier en persoonlijker en niet te zwaarmoedig. Vroeger was dat heel anders, toen werd hier niet naar geluisterd, toen kon dat niet. Iedereen moest in het zwart en zich streng aan het protocol houden. Omdat ik wegens gezondheidsredenen thuis kwam te zitten ben ik in dit werk gegaan.
Hiervoor werkte ik 29 jaar bij de GAMMA, eerst als verkoper en later achter de servicebalie. In 2006 ben ik in de uitvaartzorg verder gegaan voor alle werkzaamheden die in de uitvaartzorg voorkomen. Dit is voor mij heel dankbaar werk. Ik nam de taak als chauffeur over en zorg ervoor dat alles netjes verloopt. Ook zorg ik voor de overledene maar zeker ook voor de nabestaanden. Overleden personen ophalen uit een andere plaats behoort ook tot mijn taak, en overledenen ophalen na ongelukken. Dit is soms heel zwaar. Toch hoop ik dit werk te mogen en kunnen doen totdat ik de veertig jaar heb vol gemaakt. Samen met mijn collega’s zorgen wij voor een uitvaart waar de nabestaanden met een goed gevoel op terug kunnen kijken. Ik mag doorgaan met dit werk tot mijn 70ste en daar ben ik nog niet aan toe.
Als mijn gezondheid het toe laat ga ik gewoon door met dit werk.
Geschreven door: Ina Hoogenbosch