Wieringerwerf, 1 november 2017 – Een stralende morgen, gewoon een paar uur helpen met tarwe zaaien, op kavel M29 aan de Schervenweg, vlak bij de dijk. De grond viel mooi en de machines liepen gesmeerd. De ploegsneden werden omgetoverd tot een vruchtbaar zaaibed waarin de Benchmark, een hedendaags wintertarweras, een goede start kan maken voor een rijke oogst in 2018.
Het wachten was op het moment dat de zon zich zou laten zien. Plots gluurde hij over de kruin van de IJsselmeerdijk. Een feest van licht. De zonnestralen weerkaatsten op de ruiten van de cabine. Alles zag er ineens anders uit. De ploegsneden, zoals ze daar schouder op schouder lagen te rusten, weerspiegelden in de ramen.
Dit deed me denken aan de matrozen in een gedicht van Vasalis. In ‘Afsluitdijk’ is het niet de zon die de weerspiegeling veroorzaakt maar het licht in de bus waarin het tweetal jonge mannen zorgeloos in slaap zakt rustend op elkaars schouders. De matrozen reden de avond in, de ploegsneden gingen de dag in. Een hele mooie dag, met de herinnering aan een geweldig gedicht. Rein Koolen.
Afsluitdijk
De bus rijdt als een kamer door de nacht
de weg is recht, de dijk is eindeloos
links ligt de zee, getemd maar rusteloos,
wij kijken uit, een kleine maan schijnt zacht.
Vóór mij de jonge pas-geschoren nekken
van twee matrozen, die bedwongen gapen
en later, na een kort en lenig rekken
onschuldig op elkanders schouder slapen.
Dan zie ik plots, als waar ´t een droom, in ´t glas
ijl en doorzichtig aan de onze vastgeklonken,
soms duidelijk als wij, dan weer in zee verdronken
de geest van deze bus; het gras
snijdt dwars door de matrozen heen.
Daar zie ik ook mezelf. Alleen
mijn hoofd deint boven het watervlak,
beweegt de mond als sprak
het, een verbaasde zeemeermin.
Er is geen einde en geen begin
aan deze tocht, geen toekomst, geen verleden,
alleen dit wonderlijk gespleten lange heden.
uit: Parken en Woestijnen (Amsterdam 1940)
dichter M. Vasalis (1909 – 1998)
Meer werk van Vasalis op: http://www.gedichten.nl/biografie/M.+Vasalis