Herfst

Hier is geen tijd, alleen maar regen
Druppels eeuwigheid op ruiten, modder wegen grijzig groen
Hier is geen tijd, alleen maar regen
Zware zoete geur van kuilgras, vallend blad in vermiljoen
Natte voren in het bouwland, grauwe ganzen keren weer
Strijken op het weiland neer
Hier is geen tijd, alleen maar regen

 

Najaarsstormen geselen de bomen keer op keer
Scheuren alle bladen los en slaan ze ergens neer
Zie ze buigen zonder barsten, geen van twee geeft toe
Tot de storm ineens gaat liggen
Alles weer opnieuw tot rust komt

 

Ik neem de tijd, bezie mijn leven
Een rivier met woeste kolken, nu eens bochtig, dan weer recht
Ik neem de tijd, bezie mijn leven
Slingerend langs kloven, rotsen, nu en dan eens omgelegd
Eindelijk in open water, vrijheid om mezelf te zijn
Niemand krijgt me nu nog klein
Ik neem de tijd, bezie mijn leven

 

Veel gevrijd, gehuild, gelachen, ruzies bijgelegd
Maar in al die jaren werd ook zoveel niet gezegd
’t Is gelopen zoals ’t liep en dat is niemands schuld
’t Leven heeft me veel geleerd en
Niemand die mij dat nog afneemt

 

Hier is geen tijd, alleen maar regen
Druppels eeuwigheid op ruiten, modder wegen grijzig groen
Dit is mijn tijd, mijn tijd van leven
Ik blijf er nog middenin staan
‘k Ben nog steeds niet uitgegroeid
En wat zou dat, al die rimpels
‘k Heb ze zelf erin geleefd
Ik vind dat het wel wat heeft
Ik heb de tijd… van mijn leven

(c) Heleen Butijn, november 2007

Meer gedichten lezen? Terug naar rubriek Poëzie