Maandag 1 juni 1959 kwam ik als knecht bij toen mijn zwager Ab Baron in dienst.
Baron die zijn horizon wilde uit breiden door over te gaan in ijs en diepvries producten (en dat is hem gelukt, Baron diepvries werd een begrip in Noord Holland). En precies 3 jaar later 1 juni 1962 liet de Fam. Baron de groentezaak los en werden Annie en Gert Tromp de groentemensen van Slootdorp. Annie de winkel en ik de wijken. Het eerste jaar was een moeilijke start want 8 december 1962 (de uitvaart en bijzetting van Koningin Wilhelmina) viel de winter in 30 december viel eerste sneeuw en 3 maart 1963 lag die er nog. Bergen sneeuw, dicht gestoven wegen maanden lang strenge vorst. Een nachtmerrie. Vanaf dat moment heb ik gruwelijke hekel aan het woord winter.
Maar……..
Als het voorjaar nadert, de natuur ontwaakt het land wordt bewerkt is de polder de
bruid, dan liep ik te fluiten en te zingen langs ’s heren wegen (hele aria’s werden gezongen). Ik werd de zingende groente man genoemd. 34 jaar ben ik groenteman geweest en al die tijd heb ik briefjes van de klanten bewaard. Als een klant niet thuis was en toch wat nodig had, werd de emmer of teil buiten neer gezet met daarin het briefje met de bestelling en onder die bestelling heel vaak de reden waarom ze er niet waren en wat ik moest doen of zo nodig moest weten. Dat onderste stukje heb ik altijd bewaard en opgeplakt in een plakboek.
Bijv;
1e -Gert je gekookte eitje staat klaar.
2e –Kijk even naar het nieuwe kleine poesje die mag niet naar buiten en de kater mag er niet in. Gr. Roelie
3e –Gert als je de deur vast doet vergeet dan bij het weggaan niet om de sleutel weer in het washandje aan de lijn te doen.
Toen ik in het begin in de polder was voelde het aan of ik was gaan emigreren van het oude land (Langedijk) naar de voor mij nieuwe polder. Maar toen we eens een week met vakantie geweest waren, schreef een klant onder de bestelling:
“Welkom terug in de Wieringermeer”
Hopelijk heb je een mooie vakantie gehad. Wij zijn blij dat je weer terug bent. Kijk dacht ik toen hier horen wij, de polder is ons thuis.
Annie en Gert Tromp