Wieringerwerf, april 2017 – De polder ziet er weer veelbelovend uit. De tulpen bloeien uitbundig in vele kleuren in een strak rechtlijnig patroon (á la Mondriaan) en de vroegste uien regelen al. Het zaai- en pootwerk vordert in alle rust onder prima omstandigheden. Maar de onbegroeide percelen vormen nog de meerderheid, het is wachten op al dat groen dat zeker komt. Nu zie je nog merendeels grijs GPS-gestuurde landbouwgrond, de strakke
Vanuit mijn trekkercabine zag ik op kavel L66 in de Wieringermeer een grote vlucht kieviten neerstrijken. Het was net alsof ze gingen zitten wachten op enkele laatkomers alvorens af te reizen naar hun winterverblijven in Afrika. Die kavel leek met al die drukte net de vertrekhal van Schiphol alleen de kieviten hadden geen handbagage bij zich, onderweg moesten ze hun leeftocht opscharrelen. Denkend aan hun verre reis herinnerde ik
Paarden waren eeuwenlang onmisbaar voor het boerenbedrijf. Voor de ontwikkeling van onze boerderijen in de jaren dertig en veertig was dat niet anders. Rein Koolen brengt het ‘Twee Horsen’ van Guido Gezelle opnieuw onder de aandacht. Een horse is een paard in het Engels. Zo leren we het nu. Het gedicht van Guido Gezelle laat zien dat onze taal dat woord ooit ook kende met dezelfde betekenis. Gezelle schreef Twee
Liesbeth Bekema – Jorink droeg dit gedicht voor tijdens de voorstelling ‘100 jaar Droge Voeten in de polder’ op 16 juli 2016 in de Cultuurschuur. De theatervoorstelling is gemaakt door senioren 60-plus uit de Wieringermeer en Anna Paulowna. ‘100 jaar Droge Voeten’ is een project van Stichting Cultuur binnen de dijken. De ouders van Liesbeth, de familie Jorink, woonden op het moment van de onderwaterzetting van de Wieringermeer aan de Noorderkwelweg.
Ineke Swier schreef dit gedicht en droeg het voor tijdens de voorstelling ‘100 jaar droge voeten in de polder’ op 15 en 16 juli 2016 in de Cultuurschuur. De theatervoorstelling is gemaakt door senioren 60-plus uit de Wieringermeer en Anna Paulowna en is een project van Stichting Cultuur binnen de dijken. Ineke Swier moest in april 1945 met haar ouders en broers en zussen vluchten voor het water. Op deze
Op 30 september 1941 nam de bevolking van de Wieringermeer in Middenmeer, in de Beurszaal, op poëtische wijze afscheid van de Wieringermeerdirectie. Op het programma stond, naast de gebruikelijke speeches, een toneelschets met als titel: ‘Het Standbeeld’. In een gedicht werd het plan voor een blijvende herinnering aan de pionierstijd gelanceerd: een gedenkteken zou verrijzen, een maaier, geplaatst op een sokkel hoog boven het maaiveld. De Wieringermeerbode schreef een prijsvraag
Een groot compliment In ons mooie polderland, gaan leven, werken en plezier hand in hand, waar nieuwe ontwikkelingen worden geboren. Onze cultuur word opnieuw onder de loep genomen kreeg ’n plek in dit mooie onderkomen. De Cultuurschuur heeft faam gekregen en leidt ons naar vele nieuwe wegen. Hulde aan bestuur en de vele vrijwilligers die deze klus hebben geklaard, En goede, mooie herinneringen worden bewaard