Periode: 1939 tot 2011
Verteld door: Ben Elfring
Plaats: Slootdorp
Ik ben geboren en getogen in Slootdorp. Mijn ouders zijn in 1932 vanuit Bolsward in Slootdorp komen wonen. Ik zelf ben geboren op 11 maart 1939 in de Kerkstraat op nummer 28. Tegenover ons was toen Slagerij Rotgans en op slachtdagen mocht ik als kleine jongen op grote zeugen rijden. Ondanks de oorlog heb ik een mooie jeugd gehad.

Naast ons was een school, een houten gebouw. Voorin de Duitsers en achterin de kleuterschool. Ook door die Duitsers werd dat jochie verwend. In de kleuterschooltijd heb ik met de strengheid van juffrouw van Harlingen kennis gemaakt, want met Sinterklaas (1944) wist ik 3 pepernoten te bemachtigen, maar moest ze wel delen.
Toen kwam 17 april 1945. Voor de Wieringermeer en voor onze ouders een ramp natuurlijk. Maar voor een jongen van 6 jaar: wat een avontuur! Alle straten van het dorp (dat waren er maar 4) stonden vol met wagens, die met zoveel mogelijk goederen werden volgeladen. Toen paarden ervoor en vertrekken maar, naar Wieringerwaard. Ook een paar koeien moesten mee. Mijn vader werkte met vee bij IJtsma, vandaar die koeien. In Wieringerwaard kwamen we bij Blauwboer aan de Kruisstraat. Vader, moeder, vijf kinderen en een jongen uit Amsterdam, vanwege de hongerwinter. Op de stal werden kamer en slaapkamer door kleden en strobalen afgeschermd. Er woonden daar toen meerdere Slootdorpers , zoals Terpstra, van Oers, Rozendaal enz?. Ook werd er voor ons, kinderen, een school gezocht. Dat werd toen het Jodenkamp, de huidige Oostwaardhoeve. Met de melkauto van Paul Gelerum opgehaald en naar de Oostwaardhoeve naar school gebracht. Via strobalen naar binnen en de trap op naar boven. Dit vanwege het water. We hadden dan een blik op de watermassa, met dode dieren en veel planken.
In de herfst moest het vee weer op stal en moest de fam. Elfring er af. Vandaar zijn we verhuisd naar Schagen, midden in het centrum, hoek Markt/Laagzijde. Dat was toen een Hotel en nu een bank. Maar ook daar sloeg het noodlot toe. In december brak er brand uit in Het Noord Hollands Koffiehuis en in een tijd van ja en nee stond het hele centrum in lichterlaaie. Als dan al die feestgangers je meubels willen redden, dan gaat het heel hard. Het beetje wat mijn ouders uit Slootdorp mee hadden kunnen nemen, stond nu ’s morgens in een dikke laag ijs. Want het vroor dat het kraakte. We kregen toen voor de tweede keer Marshall hulp. Achteraf bleef het hotel, waarin wij verbleven, onbeschadigd staan. Rondom waren 3 hotels, het Noord Hollands Koffiehuis en enkele winkels totaal afgebrand. Voor de rest heb ik prachtige jaren gehad in Schagen, hoewel er nog veel niet te krijgen was of alleen op de bon.
In augustus 1948 zijn we weer terug in Slootdorp. Nou ja, Slootdorp, alleen de Kerkstraat was klaar en aan de Schoolstraat wat noodwoningen en aan de Kruisstraat wat noodwinkels. Aan de ene kant Meeuwsen (kruidenier) en aan de andere kant van Leeuwen (ook kruidenier). Als schooljochie was er van alles te ontdekken. Er was een vliegtuig neergestort bij Lettinga. Wij jongens, haalden dan het mica uit de ramen om het met een vergrootglas weer te verbranden. Als dan de winkels en de Brink weer hersteld waren, werd het weer een leefbaar dorp. En u gelooft het of niet, er waren toen 15 winkels in Slootdorp: Baron (later Tromp), v.d. Kooi, van Wijk, de Jager, Koorn, Bosker, Kaptein, van Leeuwen, Kroeze, Meeuwsen, Struik, van Zoonen, van den Berg, Rotgans, Struik (Kerkstraat).
Mijn carri?re begon op de landbouwschool, daarna naar de Hoogovens. Toen mijn vakdiploma’s gehaald en de winkel van Beers overgenomen. In 1970 begonnen, in 1972 gekocht, in 1974 verbouwd tot een zelfbedieningswinkel (gelijk met Deen). Maar in de jaren 80/90 begon de afbrokkeling. Want de Wieringermeer heeft wel een mooi standbeeld met het opschrift: “Hier wordt een toekomst geboren. Bouwt voort.” En het stond naar Slootdorp gericht. Maar toen we uitbreiding nodig hadden, hebben ze het snel omgedraaid.
Het is nu 2011. Het was even wennen al die nieuwe huizen, maar het is een mooi dorp geworden.
Nu nog die lege plekken volbouwen, dan wil ik hier nog wel -tig jaren wonen.

geschreven door: Maaike van Keulen