Ingestuurd door dhr. Berend Vos, oud-Wieringermeerder (geb. 1931) Gedenk hen die hun dierbaarst goed – hun vlees en bloed – ook voor óns ten offer gaven. Veel mannen liggen hier begraven, deels mét, deels zónder namen – dus alleen bekend bij God -, maar één ding bindt hen samen: fataal vijand’lijk vuur bezegelde hun aardse lot. De wereld stond in brand; daarom verlieten zij geliefden, vrienden en hun vaderland om
Zaterdagmiddag 29 oktober vanaf 14.00 uur een middag vol gedichten, verhalen en muziek. Aanstaande zaterdag 29 oktober organiseert het Historisch Genootschap Wieringermeer een middag vol gedichten, verhalen en muziek met als thema: “de Wieringermeer in woord en muziek”. Al voor de drooglegging zijn er al gedichten gemaakt over de Wieringermeer, voor haar bestaan het meer ten zuiden van Wieringen genaamd. Te veel om allemaal voor te dragen. Er is
Toelichting bij gedicht van Ben Datema (1934) Je eigen herinneringen zijn als het ware ook een soort objecten uit het verleden. Aanraken kun je die niet, maar wel ‘zien’ door erover te spreken of te schrijven. Soms denkend aan het Wieringer meer vaker aan de Wieringermeer aan weeën en geboortepijnen van het land dat ontstond uit de Zuiderzee later ten tweeden male herrijzen moest uit onvrijwillig woest IJsselmeerwater. Soms
Tractors klinken Tractors blinken sneller valt het graan zie de raderen pakken en de bundels smakken langs de brede baan Remmen knersen blokken persen de bestuurder zweet laat de tractor zwenken onder het vreugde denken dat dit oogsten heet VPRO radio: “Het spoor terug”03-10-1993
Polderpoëzie gebundeld, lezen maar! Ook de Wieringermeer is present tijdens poëzieweek 2021. Met andere woorden. De jaarlijkse ‘Gedichtendag’ valt op 28 januari 2021. Tot en met 3 februari is er aandacht voor dichters, gedichten, poëten en poëzie. Rein Koolen en Irene Biesheuvel doken in het archief, spitten door hun boekenkast en zetten een selectie van korte en lange gedichten in een document. Deze bundel geeft een prachtige inkijkje in
In onze digitale poëziehoek. ‘Waar kan een mens beter aan eenzaamheid gewennen…’ Aan de grote tafel bij het Genootschap komen de verhalen over die stille eerste-maanden-coronatijd los. Eenzaamheid bestaat nog, vindt de gastenkring. Eenzaamheid in polderland. Zijn daar woorden voor? Irene Biesheuvel vond in Kroniek nummer 7, jrg. 1995/2 een toepasselijk gedicht van de Groningse publicist/dichter Bert Schwitters. Rein Koolen schreef een inleiding. Lees meer… Wieringermeer, 1932. Collectie Mesu. Leeg
Ingeleid door Rein Koolen Op 17 maart ontvingen we een mail van de secretaris waarin de sluiting van het Genootschap wegens de Corona-pandemie werd gemeld. In de consternatie van dat moment kwam de betekenis van al de sluitingen niet direct bij mij binnen. Het voelde op dat moment als een op-de-plaats-rust-commando uit mijn militaire diensttijd, even op adem komen. Alles kwam tot stilstand, er hoefde niets meer, mijn agenda kon
Mijn polder * lees ook de toelichting onderaan het gedicht Polder, in het meer, ooit oneindig wassend water, bedwongen en gestold tot vruchtbaar hoekig land Golven, nooit echt geheel verdwenen: zijn verankert in de genen van boeren, akkers en de klei Ondanks mechanisatie, kunstmest, chemicaliën, de strijd om de vooruitgang, gericht op maximaal gewas, de kreken in het landschap, bleven zeggen hoe het was. Het water
Wieringerwerf, Tineke de Geus ’t Brein achter dit fórmidabel vakmanschap kan tevreden, vanaf zijn voetstuk, neerzien en terugkijken over zijn waterbouwkundig project ooit uitgevoerd Een waterkering, omringt met groene en sterke dijken 89jaar ligt de Zuiderzeepolder nu droog ‘t Land werd ontgonnen, en de toekomst lag klaar Een volk dat leeft en bouwt aan zijn toekomst De Wieringermeerpolder officieel nu 89jaar Verledentijd en tevens actueel tegelijkertijd De geschiedenis van de
Hans de Bondt, ingeleid door Rein Koolen Het was geen doelloze winterwandeling die me achterop de kavel bracht. Een vlucht zwanen was neergestreken in de nog jeugdige wintertarwe. De vogels genoten van het frisse groen en van de resten van de suikerbieten. Begrijpelijk dat wel; maar mijn boeren aard dwong me om die witte vrienden te gaan vertellen dat er verderop in de polder nog veel meer lekkers te vinden